Ο όρος «ανάγλυφες εικόνες» αποδίδει βυζαντινά έργα γλυπτικής και μικρογλυπτικής που τείνουν να ξεφύγουν από τη δισδιάστατη επιπεδικότητα της ζωγραφικής επιφάνειας. Περιλαμβάνει εικόνες μικρών ή μεγάλων διαστάσεων που φιλοτεχνούνται με σμίλες, ράσπες και λάμες κι όχι με προετοιμασία υφάσματος και γύψου. Αν και διαφοροποιούνται στο υλικό και τις τεχνικές κατασκευής, ωστόσο μοιάζουν να έχουν τις ίδιες χρήσεις με τις φορητές εικόνες στο ναό και στο σπίτι, στη θεία λειτουργία και στην ώρα της κατά μόνας προσευχής.
Το συμπόσιο λαμβάνει αφορμή από την παρουσία πέντε ανάγλυφων εικόνων στη Θεσσαλία, από τις οποίες οι τέσσερις προέρχονται από την περιοχή του Πηλίου. Με βάση την εκ νέου πραγμάτευση αυτών των εικόνων, θα ήταν δυνατόν η έρευνα να ανοιχθεί προς νέους ορίζοντες επαναπροσδιορίζοντας τα κριτήρια της έρευνας, επαναθέτοντας ζητήματα χρονολόγησης και καταγωγής των καλλιτεχνών, διάρκειας και δράσης των εργαστηρίων. Με μια τέτοια συζήτηση θα ήταν δυνατόν να δημιουργηθούν οι προοπτικές για έρευνες από νέες οπτικές γωνίες και με νέα ερωτήματα.