Φωτογραφία

Ιστορία
Αρχαιολογία
Κοινωνική Ανθρωπολογία

Αναζήτηση στο αρχείο εκδηλώσεων

Αφηγήσεις ζωής ως πρακτικές αντίστασης στις μεταναστευτικές και προσφυγικές κοινότητες

  • Διάλεξη της Αιμιλίας Σαλβάνου με τίτλο "Αφηγήσεις ζωής ως πρακτικές αντίστασης στις μεταναστευτικές και προσφυγικές κοινότητες: η συμβολή της προφορικής ιστορίας"
  • 06/11/2024 και ώρα 19:00
  • αιθ. Πολυμέσων

Η Αιμιλία Σαλβάνου είναι ιστορικός με σπουδές στην Ιστορία και την Κοινωνική Ανθρωπολογία. Είναι ακαδημαϊκή υπότροφος στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (ΙΑΚΑ) και Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει εργαστεί ως επιστημονική συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, του Άμστερνταμ και του Σαν Ντιέγκο καθώς και σε ελληνικά και διεθνή ερευνητικά προγράμματα. Ασχολείται με ζητήματα που αφορούν τις πληθυσμιακές μετακινήσεις (προσφυγικές και μεταναστευτικές) του 20ου και του 21ου αιώνα, την μνήμη και την ιστορική κουλτούρα, και την ιστορία των θεσμών. Κυκλοφορούν οι μελέτες της  Η συγκρότηση της προσφυγικής μνήμης (Νεφέλη 2018), Πώς μαθαίνουμε ιστορία χωρίς να τη διδαχθούμε (Ασίνη 2021), Αρρώστια και περίθαλψη στη Μικρασιατική Καταστροφή και τους πρόσφυγες (Εφημερίδα των Συντακτών 2022) και The Making of Refugee Memory: The Asia Minor Catastrophe, Historical Writing and Life Practices (Cambridge Scholars 2024). Έχει επίσης δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και συμμετάσχει σε συλλογικούς τόμους.

Περίληψη

Πώς διαμορφώνεται η μνήμη των μεταναστευτικών και προσφυγικών κοινοτήτων και τι ρόλο παίζουν οι αφηγήσεις ζωής στις πολιτικές της μνήμης; Πώς κινείται η μνήμη ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και την προσδοκία για το μέλλον και πώς συναντιέται με τις πολιτικές του βίου; Η ανακοίνωση αντλεί το υλικό της από δύο μεταναστευτικές/προσφυγικές ομάδες που έφτασαν στην Ελλάδα στην αρχή και το τέλος του 20ου αιώνα: τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922) και τους μετανάστες από το Πακιστάν που εγκαθίστανται σταδιακά στην χώρα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000 και παρακολουθεί πώς ο τρόπος που μιλούν για την εμπειρία τους αλλάζει σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους και κυρίως μετά από στιγμές κρίσης. Το βασικό της επιχείρημα είναι αφενός ότι ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη τους αφηγούνται κάθε φορά το παρελθόν τους σχετίζεται όχι μόνο με την εμπειρία τους, αλλά κυρίως με τις προσδοκίες που έχουν για το παρόν και το μέλλον και αφετέρου ότι τόσο το αφήγημα όσο και τις αλλαγές δεν μπορούμε να το δούμε έξω από το πλαίσιο των πολιτικών της μνήμης. Με άλλα λόγια θα υποστηρίξει ότι η μετάβαση από την εμπειρία στην επικοινωνιακή μνήμη και από αυτήν στη συλλογική και την πολιτισμική μνήμη δεν γίνεται ούτε ευθύγραμμα ούτε χωρίς να εμπλέκονται σε αυτήν σχέσεις εξουσίας τόσο εντός της κοινότητας όσο και μεταξύ της κοινότητας των προσφύγων/μεταναστών και της κοινότητας υποδοχής. Έτσι, πολύ συχνά οι αφηγήσεις ζωής, που διαμορφώνονται στη συνάντηση της εμπειρίας και της συλλογικής/πολιτισμικής μνήμης, μετατρέπονται σε πεδία αντίστασης τόσο απέναντι σε πρακτικές αποκλεισμού που αναπτύσσονται στην κοινότητα υποδοχής, όσο και απέναντι σε στρατηγικές αποσιώπησης και ομογενοποίησης της μνήμης που δημιουργούνται μέσα στην προσφυγική/μεταναστευτική κοινότητα.

ΙΑΚΑ: Κεντρική σελίδα Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας